Nüfusa geç kaydedilmesinden dolayı resmi doğum tarihi 10 Mayıs 1972 olsa da 7 Kasım 1971’de Artvin’in Hopa ilçesine bağlı Yeşilköy’de doğan Koyuncu, Cavit Beyefendi ve Hüsniye Hanımın 6 çocuğundan beşincisi olarak dünyaya geldi.
Koyuncu, çocukluğunda babaannesinden masallar, “Kemençeci Yaşar” lakabıyla tanınan Yaşar Turna’dan türküler dinleyerek büyüdü. Okumayı çok seven, müziğe ortaokuldayken, babasının aldığı mandolinle başlayan Koyuncu, futbolla ilgilendi ve köydekilerin bilakis sıkı bir Trabzonspor taraftarı oldu.
Kazım Koyuncu, 1989’da köyünden ayrılarak, İstanbul Üniversitesi Kamu İdaresi Kısmında eğitime devam etti.
KENDİ ŞEKLİNİ OLUŞTURDU
Müzik çalışmalarına üniversite yıllarında tartı veren sanatçı, 1992’de Ali Enver’le “Dinmeyen” müzik kümesini kurarak birinci profesyonel çalışmalarını yaptı.
Koyuncu, 1993’te okulu bırakma kararına ait yöneltilen bir soruya, “Zor periyotlar… O okulu bitirip kaymakam falan olacaksın ya da kendi istediğin işi yapacaksın fakat daima soru işaretleri olacak. Sonu nereye varacak? Bu tercihlerden soru işaretli olanını tercih ettim.” yanıtını vermişti.
Okulu bırakmasının akabinde yalnızca müzik yapmaya karar veren Koyuncu, bir devir tiyatro oyunlarına müzik yaptı, Karadeniz müziğini rock müzikle birleştirip kendi şeklini oluşturdu.
Aynı yıl arkadaşlarıyla birlikte “Zuğaşi Berepe” isminde bir küme kurdu ve hem yeni kümesiyle hem “Dinmeyen” kümesiyle çalıştı.
Kazım Koyuncu, yeni kümesiyle birinci albümü “Va Mişkunan”ı (Bilmiyoruz) 1995’te müzikseverlerin beğenisine sundu.
Yeni üslubuyla müzikseverlerin beğenisini daha fazla kazanan sanatçı, Dinmeyen kümesiyle 1996’da “Sisler Duvarı” albümünü, Zuğaşi Berepe ile 1999’da “İgzas” isimli ikinci albümü yayımladı.
Sanatında yenilik ve denemeler yapmaktan kaçınmayan, Karadeniz müziğinin sert ve duygusal yapısını yapıtlarına taşıyan Koyuncu’nun, “Dido” isimli müziğinin da yer aldığı birinci ferdî albümü “Viya!”, 2001’de müzik marketlerdeki yerini aldı.
‘HA KONSER HA KONSER’
Başarılı sanatçı, 2002’de yayınlanan “Gülbeyaz” isimli dizinin müziklerini yapmaya başladıktan sonra ününü katladı, konser programları arttı.
“İlk albümde Gülbeyaz dizisinin çok tesiri oldu. Bu albümü, farklılığı tercih eden beşerler aldı.” diyen Koyuncu, 2004’te ikinci solo albümü “Hayde”yi çıkardı.
Aralık 2004’te kanser teşhisi konulan sanatçı, tabiplerin fazla yorulmaması gerektiğini söylemesine karşın konserlerine devam etti. Son konserini 4 Şubat 2005’te Taksim’deki Yeni Melek Şov Merkezi’nde veren Koyuncu’nun o gün söylediği “Ha kanser ha konser” kelamları sevenleri tarafından unutulmadı.
Koyuncu, hüzün kokan albümlerinde Türkçe’nin yanı sıra Hemşince, Lazca ve Gürcüce yapıtlara de yer verdi.
Karadeniz’de olduğu kadar, Türkiye’nin her bölgesinde ve yurt dışında ağır bir hayran kitlesine sahip sanatçı, bir açıklamasında, “Çocukken şiirle hoş oynuyordum. Şairlerle çok uğraşıyordum. Bir ceket yaptırmak istedim o vakitler, İstanbul’a gelirken, şair ceketi…” tabirlerini kullanmıştı.
‘HAYALLERİMİZİ GERÇEKLEŞTİREN CESARETİMİZDİR’
Verdiği bir röportajda her şeyin gençken yapılabileceğine inandığını tabir eden Koyuncu, şunları söylemişti:
“Belirli bir yaştan sonra, hayatla birebir ilişki içerisine girdikten sonra o hayata bir şey katamayacağımızı düşüyorum. Bu biraz ağır bir konuşma olabilir ancak askerliğini bitirmiş, evlenmiş, çocuk sahibi olmuş, çalışan bir insan risk almaz. Çok bağımsız çok acayip fikirler kurup onların peşinden gitmez. Meğer hayatı bir ileriye götüren şey hayallerimiz. Hayallerimizi gerçekleştiren şey ise hamasetimiz. Gençken insan mert olabiliyor. Ben onların hayatını çok önemsiyorum. Zira hayat oradan yeni bir biçim alabilir. Onların fikirlerinden, yanlışlarından ve doğrularından hayat bir yere ulaşabilir. Yetişkinlerin doğrularıyla gençlerin yanlışları ortasında çok büyük bir fark yok yani en berbat olasılıkla yetişkinlerin yaptıkları doğrular kadar değerlidir, gençlerin yanlışları.”
Genç sanatçı, tedavi gördüğü hastanede 25 Haziran 2005’te, şimdi 33 yaşındayken ömrünü yitirdi.
Koyuncu, vefatından iki gün sonra, dünyaya geldiği Yeşilköy’de, fındık ağaçlarının çevrelediği köy mezarlığına defnedildi.
‘BİZ BİZE YETEBİLİYORUZ’
Doğru bildiği şeyleri ortaya koymaktan çekinmediğini her fırsatta lisana getiren Koyuncu, bir röportajda, şunları kaydetmişti:
“Bence bir sanatkarın ya da müzikçinin çok bahadır olması gerekiyor. Hamasetin ve çalışma arzun varsa hiçbir sorun yok, en fazla para kazanamazsın. Bir albümün satmaz ya da 1 milyon satar. Bunlarla ilgilenmek istemiyorum. Çok büyük bir popülaritem yok. O yüzden biz bize yetebiliyoruz.”
Koyuncu’nun vefatının akabinde Paluri İstek Kal Demirçi, sanatkarla birinci müsabakasından son ana kadar süren dostluğunu anlattığı “Şair ceketli çocuk: Kazım” kitabını kaleme aldı.
